Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag 85 – 2607-2010 – 8 deelnemers.

De zomervakantie van de gastvrije school loopt wel zo ongeveer op z’n laatste benen; alle lokalen zijn langzamerhand schoon en opgepoetst, hoewel nog niet ingericht. De groep moet zich dus nog even behelpen zonder tafels en stoelen welke uit gangen en andere plekken moeten worden aangevoerd. Meerdere handen maken echter licht werk. En zo zitten de deelnemers toch tijdig in een kring, zonder tafel, in de gebruikelijke docentenkamer.
Om 8 uur opent H als gespreksleider de bijeenkomst; hij heet allen welkom en speciaal de nieuweling G aan wie hij de regels uitlegt voor het komende groepsgesprek. Aansluitend wordt het gespreksonderwerp bepaald op basis van de volgende door H aangereikte overwegingen:

Bij mijn pogingen om mijn verslaving te beeindigen liep ik automatisch op tegen de factor ‘tijd’. Ik wilde iets snel oplossen, maar dat bleek wel tijd te kosten. Dat liet zich niet dwingen. Ik moest leren te leven ‘in het moment’, maar intussen wilde ik iets bereiken dat dan ook nog eens de rest van mijn leven zou gaan duren. Ik was ongeduldig. En nu nog: ik probeer mijn aandacht te beperken tot de dag van vandaag en zal dat vervolgens iedere nieuwe dag trachten te herhalen…..: het lijkt eenvoudig en in de praktijk wordt het misschien ook een automatisme, maar aan de andere kant vereist het wel een persoonlijke instelling waarin ik zal moeten blijven trainen om mijn conditie op peil te houden. Of niet niet soms?

De gespreksronde levert de volgende reacties op:

A: toen ik verslaafd raakte, was mijn leven een chaos. Ik had er geen grip op en geen zin in – in tegenstelling tot mijn aard en natuur; ik sta elke dag om 6 uur op en alles staat geprogrammeerd tot een uur op 8 in de avond – ik heb veel energie – en ‘s avonds ga ik lekker studeren – ik heb niks met stress – dram wel door zoals ik ‘t wil – toen ik verslaafd was had ik veel tijd nodig om alles te herstellen wat ik verbruikt en verpest had – verslaving kost tijd – energie – stress: ik stond voor hete vuren; nu ben ik rustig en regel veel, ook op m’n werk – hou wel van een beetje stress – krijg energie van dingen die gedaan ‘moeten’ worden – in de tijd van mijn verslaving ging dat vechten niet goed meer; en als ‘t nu teveel wordt zeg ik ‘t ook heel duidelijk! Mijn aandacht is dus duidelijk gericht op enkele hoofdstukken: huis, vader, werk, studie en sociale verplichtingen; dat alles in tegenstelling tot mijn drankperiode toen alles door elkaar liep!

B: toen ik innam had ik ‘t altijd druk: met mensen aardig vinden – nooit ‘nee’ zeggen – heen en weer vliegen. Dat stopte allemaal op het moment dat ik stopte met mijn verslaving: toen ontstond rust – de mensen hoeven mij niet zo nodig meer aardig te vinden – probeer nu alles in mijn hoofd op de harde schijf op te slaan – heb een rooster voor mijn werk – buiten m’n werk komen de dingen op mijn ‘weg’ – ben blij met het leven van nu: heb geen agenda + rust; en als ik een afspraak vergeet? Geen ramp – geen spanning!

C: ik was gewend alles naar me toe te trekken – en dat geeft onrust – het laten gaan geeft ontspanning – de beleving van afspraken wordt dan ook minder problematisch – vroeger kwam ik overal te laat: dat kost meer energie dan wanneer je er ruim de tijd voor neemt: maar ik merk wel dat een goede inschatting van tijd nog moeilijk is – vroeger stond de tijd stil bij verlies achter het gok-apparaat – bij het beleggen op de beurs had ik gewoon niet in de gaten dat ik ook daar aan het gokken was – werd wel steeds onrustiger – voelde onderliggende paniek – gisteren zag ik een You-Tube-filmpje met prachtige russische muziek – dan lijkt een minuut wel een uur – zo’n enorme bevrijding kan alleen per dag – het is een heel leerproces – gemakkelijker is ‘gewoon’ wegvluchten – kon toen ook niet zo’n leuke pianist vinden – trouwens: kinderen kunnen ook heel onrustig zijn….

D: geduld, of liever gezegd het gebrek aan geduld, is mijn allergrootste zwakte – is direct verbonden aan mijn verslaving / ben nu al 8 maanden clean – ben heel prikkelbaar – soms kan in 1 seconde de onrust toeslaan – dat zit vast in mijn geheugen, terwijl ik weet dat de oplossing binnen handbereik ligt: dan wil ik opeens alles anders – na mijn niet gebruik nu van 8 maanden nemen de frustrerende aspecten toe – voel ik toenemende spanningen – kan me niet ontspannen – ik voelde 22 jaar niks – nu opeens komen de beelden: pijnlijk, helder en eenzaam: verslaving is een zelf gekozen gevangenis – afstand tussen mensen ervaar ik afhankelijk : hoe rijker hoe groter de afstand – nu wil ik geen afspraken over langere termijn – heb nu vooral veel oorlog in mijn hoofd – dan is vrede niet makkelijk en vooral wel pijnlijk – ik zie geen oplossing en ervaar mijn ongeduld als het grootste probleem – vind het verschrikkelijk moeilijk….

E: verslaafd worden is een kwestie van trainen: dat ben je niet van het ene op het andere moment. Dat kost dus in de eerste plaats tijd. En omgekeerd is het precies hetzelfde. Ook dat is een zaak die tijd en moeite kost. Ik heb dat allemaal zelf ook meegemaakt en ontdekt. Bovendien had ik het geluk in een kliniek terecht te komen en van daaruit ook nog eens enige tijd mocht doorbrengen in de gesloten afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis. Van allebei die periodes heb ik, tot mijn eigen verbazing, enorm genoten en geleerd. De zon ging weer op. Mijn hele leven werd op de helling gezet. En daardoor kostte het mij uiteindelijk geen moeite. Ook achteraf bleek het een aardverschuiving. En ik geloof zeker dat ik dat allemaal zonder opname niet zou hebben kunnen bereiken. De combinatie van kliniek en groep heeft dus bij mij zeer effectief gewerkt. Het is voor mij daarnaast bovendien ook volkomen logisch dat ik bij de groep ben gebleven. Het zijn doorlopende processen, waarbij de groep wekelijks mij de gelegenheid geeft mijzelf op te laden en mijn weg te vervolgen. Absoluut logisch, maar wel ook van vitaal belang. Met het totale plaatje, dus de hele trits: ‘verslaving, herstel en verder leven’ ben ik dus uiteindelijk ongelofelijk blij. Ik hoop daar nog een tijdje mee door te kunnen gaan!

F: ik ben hier voor het eerst: ik luister graag maar voorlopig zeg ik nix….

G: ook ik ben hier nieuw – ik herken trouwens alles wat gezegd wordt – al jullie gedachten beleef ik dagelijks in mijn geest: een kwestie telkens weer van oorzaak en gevolg: maar, zodra ik moet kiezen val ik gigantisch door de mand – het is een metafoor en komt aan op de keuze: in beredeneren ben ik goed – maar ik ga continu in de fout – door mijn ongeduld in ‘t niet kunnen beslissen – waarom zou je je druk maken? bij mij draait ‘t om keuzes – ik wil niet kiezen – steeds weer – jaren achter elkaar – dat alles maakt het heel moeilijk voor mezelf en mijn omgeving!

H: op een gegeven moment zat ik thuis op de bank met het aanrecht vol blikken – en dacht ‘ik moet iets beslissen’ – voelde een ding: ik wil niet dood – heb toen de huisarts opgebeld en gevraagd om een oplossing – kwam zo in de gesloten afdeling van een ziekenhuis – en vandaar naar de kliniek – met een dag-programma: de diagnose was tamelijk ‘ontnuchterend’: de ooraak lag bij mijzelf – toen volgde 6 maanden dagtherapie in een groep – heb daar veel geleerd – vooral ook keuzes leren maken – en daar tijd voor te nemen – een kwestie van langdurig oefenen – ben ook anders gaan werken – niet meer te laat weggaan – dat was een kwestie van een levenshouding – heb dat alles nu omgedraaid – door die training en te kijken en luisteren naar anderen leerde ik langzamerhand tijd niet meer als vijand maar als vriend te plaatsen en ook niet meer zo vol plannen te zitten, waardoor ik bijvoorbeeld een vriend die langskwam begon weg te kijken, zonder mij te realiseren dat ik zelf de klootzak was die de tijd verkeerd had ingedeeld – ik bleek een meester in het herhalen van hetzelfde: volgde toen het advies om het op te schrijven – op den duur kan je dan de dingen anders ervaren – en de tijd nemen – leren nee te zeggen – nieuwe dingen te leren – kijken hou andere mensen doen – kortom, anders proberen te leven – dingen doen die je bevallen – ophouden met dingen doen die je verveld vindt – wel waar je wat aan hebt – en dat kan je alleen zelf doen – kan je bijvoorbeeld leren in de Buitenveldertgroep – daarom kom ik ook nog steeds.

—————————————————

Hiermee is de gespreksronde voltooid en wijst H op de groepspot waarin de deelnemers een financieele bijdrage kunnen deponeren ter bestrijding van de onkosten, wenst eenieder goede thuisreis en sluit om 21.10 uur de bijeenkomst af.

Amsterdam, 27 juli 2010.

Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag nr. 84 – 12.07.2010: 6 deelnemers.

Een serie dagen met ‘zalig zomerweer’ is geen belemmering voor zes mensen de groep te bezoeken. Aldus zit dit gezelschapje in de gebruikelijke docentenkamer van de gastvrije montessorieschool, waar omstreeks 8 uur F, als gespreksleider het woord neemt, de aanwezigen welkom heet, waarna aan de hand van volgende overwegingen het gespreksonderwerp voor deze avond wordt vastgesteld:

Er wordt nogal eens verondersteld dat een bepaalde tegen- of meevaller (ogenschijnlijk) de aanleiding is tot iemands terugval richting verslaving. Daarbij gaat ‘t dan eigenlijk niet zo zeer om de ernst van de betreffende gebeurtenis op zichzelf. Het kan gaan om het verlies van een relatie of dat van je rijbewijs, maar evenzogoed om het dramatische feit dat het gaat regenen terwijl je de zon verwachtte of dat je favoriete voetbalclub verliest in plaats van wint. Kortom, de vraag is:

HOE GA JE OM MET VERANDERINGEN OF NIET UITGEKOMEN VERWACHTINGEN?

De gespreksronde levert de volgende reacties op:

A: bij dit onderwerp, vraag ik mij automatisch af of ik gevoeliger ben voor positieve of negatieve gebeurtenissen die ik verwacht of over me heen komen. En dan voel ik mij onmiddellijk onzeker worden bij het hoofdstuk van de zogenaamde meevallers. Die leiden bij mij tot overmoed en daar liggen voor mij dan ook meteen de uitglijers op de loer. Zelf heb ik eerst 7 jaar AA bezocht, daarna 4 jaar de Buitenveldert-groep. Vroeger was dat allemaal noodzakelijk – dus ‘t moest wel, anders…. Vanwege mijn werk stopte ik met het wekelijks groepsbezoek – intussen is veel gebeurd – mijn beide ouders zijn binnen een jaar overleden – ik ben gaan samenwonen – er was geen aanleiding tot escape – maar dan komt ‘t (voor mij dan…) als ‘t goed gaat – dan lijkt het lente – dan kruipt de neiging naar binnen om af te dalen – de gedachte om te gebruiken – en interessant is dan de ‘waarom’-vraag – in mijn gevoel had ik vroeger heel gewoon de verplichting om naar de groep te gaan – ik had dus geen keuze – maar nu is alles anders – ik had vanavond ook andere dingen kunnen gaan doen – ik heb geen neiging om te gebruiken en toch zit ik hier en voelt dat heel goed…

B: toen ik stopte met mijn gebruik, was ik direct aangesloten bij de Buitenveldert-groep – en zo heb ik sinds 2003 veel positieve dingen meegemaakt – ik ben daar erg blij mee – van anderen hoor ik over de euforie na een drankje – dat heb ik niet op die manier – maar ik beleef wel euforie met mijn werk en zeker ook de opleiding die ik daarvoor volgde – en zelfs met de ervaring met negatieve dingen, zoals het einde van mijn relatie na 6,5 jaar en nog eens hetzelfde met een volgende relatie – voel ik wel degelijk nu te zijn genezen – ben ook blij met de groep en met de individuele contacten daarbij plus dat soort contacten op mijn werk – plus dat werk op zichzelf; het gaat daar om de zorg voor dementerende bejaarden – ik ben blij voor iedere dag dat ik nuchter ben en kan dat ook goed onthouden.

C: ik ben nog niet van de drank af – het is een terugkerend effect – overigens gaat ‘t wel beter dan 2 jaar geleden – ben in oktober 2007 op Schiphol onder invloed aangehouden – na weken toch weer begonnen – heeft duidelijk te maken met een vernietigingsdrang – heb mij opgegeven voor cursussen en klinieken – was trouwens onder invloed bij mijn beide werkgevers – maar niet ontslagen – wel weer naar de kliniek – nu gaat ‘t redelijk – voel trouwens een sterke vernietigingsdrang – gebruik nu geen sterke drank meer maar toch is het alcohol plus de neiging te drinken – een paar maanden terug bleek trouwens dat het bedrijf werd opgeheven – heb dan toch weer het een en ander aan drank genomen – dus het is niet echt droog in mij – vandaar dat ik mijzelf weer wil scherpen – stond trouwens vanmiddag voor de slijter – nam, niks en dat voelde positief..

D: van nature ben ik altijd vrolijk – heb dan ook nooit aan depressies gedacht tot de problemen zich ophoopten – toen m’n man weg ging – kan me daar trouwens nu niets meer bij voorstellen – hij was zo van mij vervreemd – zag hem zoeken en niets vinden – zelf ben ik recht is recht en toch ben ik met hem meegegaan – daarbij ging ik mij ongelukkig voelen – ben toen ernstig ziek geworden – echtscheiding werd een trigger – moeder overleed na 3 maanden ziekte, die ik kon begeleiden; ben later aan de drank geraakt door al die spanningen vooraf – op zichzelf vond ik die spanningen heerlijk – ga dan voor alles – maar toen ging opeens niks meer – en heb toen gekozen voor drank – was in een diepe depressie – ben toen wel bij een psycholoog geweest en heb hem om de tuin geleid – ben toen in een keer mezelf van de wereld gaan drinken en kon, bijvoorbeeld met 4 flessen, de wereld weer aan, maar daar word je geestelijk niet beter van – onstabiel en wankel – bij mij heeft tijd alles opgelost – bij de groep ben ik weer de oude geworden – had laatst een feestje thuis, heb aan het eind de drank aan m’n zusje mee gegeven = het zekere voor het onzekere – ben van nature ook absoluut geen drinker, maar de combinatie deed mij de das om; en die combinatie betrof dus achtereenvolgens: mijn kanker-operatie/overlijden moeder/aflopen zaak/scheiding. Hier kom ik nu om goed onderhoud te plegen en dat lukt uitstekend!

E: voor mijzelf ben ik erachter gekomen dat mijn drank-verslaving absoluut niet was opgelost door alleen maar ‘nee’ te zeggen tegen een slok, een glas of een fles. Zolang een mens in die redenering is gevangen is hij niet vrij. Dan krijg je ademnood. En dat werkt ‘dus’ ook niet. Zelf heb ik een hele ontdekkingsreis mogen maken om mijn eigen puzzle-stukjes bij elkaar te sprokkelen. Dat kost energie en tijd. Ik leerde enorm veel in de kliniek, maar ook in de gesloten inrichting van een psychiatrisch ziekenhuis, daarnaast door zonder onderbreken naar ‘de’ groep te gaan en natuurlijk, misschien wel in de eerste plaats, dank zij het contact met collega-verslaafden, die natuurlijk allemaal dezelfde richting uit wilden, namelijk herstel. En ik zag hoe sommigen daarin slaagden en anderen vaak pijnlijk en verdrietig aan hun einde kwamen of daarbij zo’n beetje halverwege bleven hangen. Overigens heb ik goed geleerd dat er een volgorde is in het herstelproces. Dat begint bij absolute basis-factoren als bijvoorbeeld ‘tijd’: herstel laat zich niet forceren – herstel heeft ook veel te maken met ‘conditie’. Zo heb ik in de kliniek ook alle gelegenheid gehad, en benut, om heel eenvoudig mijn fysieke conditie te herstellen en later verder te verbeteren. Op den duur heeft dat ook verdere gevolgen, zodat je onherroepelijk ook stopt met ander zaken zoals natuurlijk ook ‘roken’. Kortom, opeens heb je het over een ontdekkingsreis, waar je de rest van je leven mee bezig bent, met het resultaat dat je absoluut niet omziet in wrok, maar zelf je leven gaat ervaren als een groot kado!

F: mijn opname in de kliniek heb ik indertijd zelf in scene gezet: er was op het bedrijf een ochtend-vergadering en van daaruit is de opname geregeld – de bedrijfsarts was trouwens op de hoogte van ‘zelfhelp’ en ik ben toen heel snel naar de groep gegaan plus het advies om in de kliniek ook vooral zelf aan de slag te gaan – zo ontstonden vormen om aan mezelf te kunnen werken – ook al door onderwerpen te bedenken voor de groep – en dat alles heeft te maken met vragen zoals: ben je in staat te leven zoals je zelf bent – met afspraken ten opzichte van andere mensen – met het voorkomen of afbreken van een keurslijf – het aanbrengen van een stoplicht, gewoon om verkeer mogelijk te maken…. en dat is wat anders dan een groepslid, dat op zijn motorfiets ‘s avonds de rotonde over links neemt en dat dan ervaart als een overwinning – veel slimmer is het, denk ik, proberen te snappen wie je zelf bent, namelijk door goede dingen te ontwikkelen en vrede te sluiten met minder goede dingen – in de avonden bijvoorbeeld zijn maandag voor de groep en woensdag voor sport = en dat zijn geen verplichtingen, maar een genoegen plus altijd kansen om nieuwe dingen te leren – en zo niet – ook niet erg – je rijbewijs kwijt raken is vervelend; m’n vader vond ‘t bijvoorbeeld een rotstreek dat ie niet meer van zijn zoon mocht rijden.

Hierop wordt de gespreksronde afgesloten, krijgt eenieder de gelegenheid tot afdracht van een financieele donatie, wenst de gespreksleider een ieder goede thuisreis toe en sluit hij vervolgens de bijeenkomst om 21.30 uur.

zelfhelp werkgroep Buitenveldert – 12.07.2010 – AJErnststraat 112 – Amsterdam
verslag nr. 83 – 8 deelnemers.

De gebruikelijke vergaderruimte in de school is geheel ontruimd: tijdens de zomervakantie krijgen alle lokalen een grote onderhoudsbeurt. De groepsopstelling wordt derhalve geimproviseerd met meubilair dat gezamenlijk vanaf de gang wordt opgehaald. Eenmaal gezeten neemt A als gespreksleider het woord, heet eenieder welkom en refereert aan de verse herinnering van het afgelopen weekend, waar nederland massaal getuige mocht zijn van een zeer heftige finale-wedstrijd op het wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika, waar zeker niet in de laatste plaats juist door onze langgenoten de grenzen van het sportief toelaatbare vaak en nadrukkelijk werden opgezocht, cq overtreden, en tenslotte ‘onze jongens’ toch vlak voor de finish grandioos struikelden: dus 1- 0 voor Spanje: verdriet, tranen, drama. Hij vraagt zich af hoe eenieder aan tafel dit alles heeft ervaren en of het wellicht een aardig aangrijpingspunt biedt voor het bepalen van het onderwerp voor het groepsgesprek. Uit de reacties blijkt algemene steun voor deze suggestie. Na een korte discussie wordt het gespreksonderwerp geformuleerd als volgt:
wat heeft het ‘voetballen van gisteren (dwz de eindstrijd van het wereldkampioenschap tussen Spanje en Nederland, inclusief alle bijbehorende opgewonden meningen, twijfels dan wel het soms grove optreden tijdens ‘de’ wedstrijd), bij jou persoonlijk teweeg gebracht….? Kortom, hoe zit ‘t met je emoties bij dit soort gebeurtenissen?’

Aansluitend ontwikkelt de gespreksronde zich als volgt:

B: ik had gisteren een plezierige dag – heb wat gefietst – het was heerlijk weer – heb genoten van mijn tochtje – toen ik thuiskwam was ‘de wedstrijd’ nog gaande – mijn huisgenoten waren voor Spanje – zelf kon ik mij niet identificeren met een van de partijen – in dit opzicht begrijp ik mezelf niet – vroeger deed ik dat namelijk wel – maar dat is kennelijk over – heb wel genoten van het obsessieve van het geheel – vond dat voor mezelf namelijk interessant en leerzaam – weet overigens dat ik nu mijn eigen weg moet zoeken en vinden – heb geen zin om mee te gaan met alle emoties van anderen, iets wat ik vroeger namelijk wel deed…

C: we hebben enorm genoten; eerst van het fietsen in de natuur: prachtig weer. En dan de uitsmijter: amsterdam – zeedijk – de wallen – de pleinen en smalle straatjes – vooral veel mensen, in de beste stemming: in de loop van de avond zag je natuurlijk wel mensen die kennelijk niet zo erg ‘in de sport’ waren; een enkeling lag/zat zich tevergeefs af te vragen hoe je zou kunnen opstaan; maar in het algemeen was het straatbeeld: enorme blijdschap van bijzonder veel mensen; geen agressie gezien en alles bij elkaar het beeld van een bijzondere en dierbare avond. Zelf had ik gevreesd voor de naar mijn gevoel logische explosies van emotie indien en zodra ‘wij’, dus de hollanders, zouden weten te winnen. Dat zou wel eens een enorme onbeheersbare toestand kunnen opleveren, zo dacht ik. Maar de zaken liepen anders. Misschien een beetje triest voor onze jongens. Maar wij verloren en opeens leek de stop uit het bad getrokken en liep een heleboel spanning als ‘t ware op een natuurlijke wijze weg. Ik had opeens een soort visioen en kreeg een vergelijking tussen twee situaties: de spanning bij een bevalling vanuit de vraag: zal ‘t wel goed gaan? En dan nadert het grote moment en bij de laatste perswee blijkt er slechts een grote wind geboren te worden en verder niks. Dan zit je dus opeens in een niet verwacht vacuum en dat is best even wennen. Maar in ieder geval is dat geen opmaat tot explosieve emotie en dan resteert eigenlijk slechts ruimte voor rust……
Natuurlijk voelde het wel katterig, maar niet meer agressief en dat vind ik dan zelf net een beetje belangrijker. In het verlengde daarvan was ik uiteindelijk echt blij met de situatie.

D: mijn gedachten gaan terug naar het verband tussen emoties en alcohol. Het grote verschil tussen vroeger en nu. Indertijd zocht ik met name in de nacht ‘ervoor’ het centrum op in de stad – de bandjes – vooral als ‘t weer een beetje meezit – was een keer ook in Volendam, een ere-divisie-club, een klein stadionnetje, een bijzondere sfeer met ‘slechts’ 15.000 mensen, heel wat anders dan de Arena of de Kuip – een echt lokaal karakter met broodjes paling en kinderen – grote manifestaties vind ik zelf niet zo leuk – koninginnenacht zou ik nu wel kunnen verwerken maar ik voel me niet zo aangetrokken – dat geldt trouwens voor alles situaties waar mensen ‘t op een zuipen zetten – voel mij dan buitenspel staan of gezet – ben daarover trouwens niet treurig – heb ook geen last dat niet op te zoeken – ben daar niet zo nieuwsgierig naar – vergelijk het een beetje met het nationaal socialisme en vind dat iets ‘engs’ – het worden van wereldkampioen vind ik net zo iets ‘engs’ – ik zoek dit soort feesten/massa’s niet op….

E: ik vraag mij telkens af: waarom hebben mensen dit soort manifestaties nodig? – ik ken veel treurige straten waar half november al de kerstballen hangen – nu ben ik de afgelopen 2 dagen veel buiten geweest – strand – sjokken – gisteren administratief gewerkt – achteraf vond ik het voetballen een ordinaire schop-partij – zag ook de belgische tv met veel kritiek op nederland – heb mij dan weer geergerd aan dat commentaar – maar: we hadden nog veel meer moeten vrezen als ‘wij’ gewonnen hadden – indertijd heeft Ajax de europacup gewonnen – ook toen was het koninginnedag met dezelfde ervaring – ben ook niet mee geweest naar het popfestival in Kralingen – ben toen met rugzak en al achterover gevallen – ook in de RAI gebeurde iets dergelijks – nog steeds jammer dat ik daar niet ben geweest – morgen maak ik een omtrekkende beweging, want ‘t zal toch gevierd worden!

F: m’n eerste vriend speelde bij Heerenveen: ik vond dat vreselijk – liep er gillend uit weg – heb in de eerste plaats een aversie tegen massale dingen – vind ‘t bovendien belachelijk – een poster voor de overwinning in de etalage, met de tekst ‘wij gaan voor de overwinning!’ wekt bij mij een anti-gevoel op – mijn vader heeft wel naar de tv gekeken – ik zelf niet, maar ik word er altijd wel mee geconfronteerd – heb daardoor ook 3 uur in een warenhuis gezeten – en ook in de trein sneden voetbal-fanaten stoelen stuk. En professor Yme Kuiper ging Marx vergelijken met voetbal – zelf mis ik een chromosoom – kwam gisteren samen met een stel ‘boezem’-vriendinnen – dat vieren we ieder jaar – alle vrouwen kwamen weer – ik moest ze naar het station brengen – het is een bepaalde vorm van opium en dat leidt tot dit rare gedrag: het ‘wij’-gevoel geeft saamhorigheid, waar ik niet bij wil horen – en toch is het er – ik hou me nooit bezig met massa hysterie – wel interessant hoe mensen reageren in die massa met gekke toeters terwijl we toch anders bezig zijn in de samenleving – mensen hebben ‘iets’ nodig om zich te identificeren – willen graag ergens bij horen! Heb daar zelf geen last van; gebruik alleen wel oranje servetten, maar alleen vanwege mijn indische vrienden, als die op bezoek komen…..

H: interessant om te zien dat iedereen zich distancieert – andere mensen zitten met hun kater – denk zelf dat veel mensen met elkaar veiligheid zoeken – men klampt zich vast aan ideeen – ik bedoel, mensen zijn bezig zich vast te klampen – ik ben trots – ik ga zelf wel naar kroegen – vrienden gaan er steeds minder goed uitzien – worden ook handtastelijk – heb heel wat klappen uitgedeeld – ‘voetbal-blessures’ – het is heel apart: een soort slechte film – ik weiger ‘t alleen in m’n eentje thuis op m’n bank te volgen, vol fantoom-pijnen – ook blijf ik nog steeds massa’s mensen leuk vinden – haak trouwens tijdig af – wil ‘lekker’ met mensen zijn – ADHD-syndroom waardoor mensen hun energie verliezen maak ik rondom mij volop mee – ben bovendien helderziend en weet dus van tevoren dat ‘ze’ gaan verliezen – vraag me dan ook zelf weer af ‘wat doe ik hier eigenlijk?’ – ‘t ‘wij’ gevoel zegt me niks – je ziet mensen veranderen tot krankzinnigen – maar wel leuk dat we er zo instaan.

A: in Zuid Afrika heerst armoede in de achterstands wijken – nu zijn er ook nog eens voetbalstadions en die staan straks leeg: daar is voetbal zwart en rugby voor de blanken – nu gaan blanken daar naar het voetballen – waarom heeft het ‘land’ daar zoveel geld over voor dat voetballen? – is dat vanwege de kreet: ‘brood en spelen voor het volk’? – vanwege het kunnen ontsnappen aan de realiteit – het verbaast mij ook dat de mensen zo uitgedost pronken – is dat vanwege exhibisionisme? – ik zie dat ook in Madrid – het lijkt universeel – waar komt dat vandaan – heb zelf de neiging mij te distancieren – weg van ‘de mensen bijeen’ – kennelijk vinden ze dat erg gezellig – zat zelf thuis – ben een week weg geweest met 2 zwagers: 180 foto’s gemaakt – heb dus weinig van de wedstrijden gezien – vond een teveel aan gele kaarten een bewijs van onvermogen: het is wellicht de tijdgeest, welke ertoe leidt om grootschalige dingen te doen….
Indertijd heb ik gewerkt op Curacao en ook toen was er het wereldkampioenschap voetbal – we hadden daar alleen een kleine tv – 2 kleine bungalows – we organiseerden veel nederlandse avonden – er was een kok, een man, deze liep op een dag kwaad weg , hij handelde in kaas, was ook onderwijzer – zelf heb ik gisteren gewoon aan het water gezeten en de avond daarvoor was het feest met Antilliaanse muziek – het was warm – had zelf iemand meegenomen uit Curacao – die heeft zich wel geamuseerd en dat vind ik dan leuk om te zien….

Hierop wordt de gespreksronde afgesloten en roept A de aanwezigen op tot het afdragen van een financieele donatie in de groepspot, wenst een ieder een goede thuisreis en sluit vervolgens de bijeenkomst af om 21.15 uur.

Amsterdam, 14 juli 2010.

Werkgroep Buitenveldert-AJErnststraat 112-Amsterdam-verslag nr 82-dd 5.7.2010-5 deelnemers.

A vervult, conform het inmiddels ontwikkelde gebruik, de functie van gespreksleider; hij opent de bijeenkomst en heet de aanwezigen van harte welkom. Aansluitend volgt een punt van orde: de zomervakantie van de school, waarin de groep bijeenkomt, is thans officieel begonnen. Hiermee samenhangend sluit ook de portiersdienst in deze periode, dwz gedurende de maanden juli/augustus ‘s avonds om 22 uur. Voor de groep betekent het dat ook ‘wij’ zelf voor dat tijdstip de lokaliteit dienen te verlaten.

Bij het zoeken naar een geschikt gespreksonderwerp, doet A zelf het volgende voorstel:

Regelmatig heb ik een etentje met mijn Badminton-club. Dat doen wij al jaren op de zaterdagen. Op den duur leer je elkaar steeds beter kennen. Daarmee ook worden de gesprekken vertrouwelijker. En sommige onderwerpen keren van tijd tot tijd terug. Daar hoort het onderwerp drank zeker ook bij – en dan gaat het niet zozeer over ‘alcoholisten’, als wel over mensen die ‘gewoon’ veel drinken; zoals bijvoorbeeld de ervaring van een deelnemer die (her-)trouwde met een alcoholist – en er zijn natuurlijk ook allerlei andere vormen denkbaar waar drank een factor vervult in het leven van mensen. En ook de ontdekking dat zoiets op den duur een storende factor gaat worden, terwijl dat voorheen absoluut niet het geval leek te zijn. En omgekeerd natuurlijk, zoals dat bijvoorbeeld in mijn eigen leven valt te constateren. Vaak sappige gesprekken, waar trouwens (gelukkig) ook veel gelachen wordt.

Mijn suggestie voor een onderwerp ontleen ik aan die serie zaterdagse gesprekken waar ik het over had. En dan gaat het concreet over het karakter van ‘verslaving’. Het zijn natuurlijk allemaal woorden die nodig zijn om processen duidelijk te maken. En daarin zit nou net de moeilijkheid, in ieder geval voor mij. Ik bedoel: verslaving is toch geen plotselinge gebeurtenis. Niet zoiets als een blikseminslag of het breken van een been. Het lijkt me dat ieder mens in ieder geval enige tijd nodig heeft om die ‘aandoening’ ( of hoe je dat ook anders zou kunnen noemen ), te ontwikkelen. En ik zou mij kunnen voorstellen dat, ook achteraf, ieders beleving van het ontstaan van verslaving, inclusief het ontstaan van inzicht in je eigen situatie, absoluut een eigen, persoonlijk, verhaal oplevert. En zou het uitwisselen van die ontdekkingsreizen misschien een onderwerp kunnen zijn voor het gesprek van vanavond?

Uit de reacties blijkt dat een ieder deze geformuleerde suggestie graag overneemt en aldus ontwikkelt zich de gespreksronde als volgt:

B: ik was vanaf het begin een merkwaardige mengeling van perfectionist en slordevos. En nog steeds: ik wil alles goed doen – dat wilde ik ook ten aanzien van drank trouwens – maar soms kon ik dat niet goed handelen; toch spande ik me wel in om ‘t goed, dwz beter dan een ander, te doen – dat wekt dan weer jaloezie op van anderen – zelf zat ik bijvoorbeeld in een (kerk-)club, dat was een soort culturele commissie – een vriendin van mij zit zelf in de muziek en geeft concerten – alles wordt op elkaar afgestemd – we waren een enorm goed team en eisten dat ook van anderen – vulden gaten op die anderen lieten vallen – het resulteerde in geinteresseerde krantenkoppen, pagina’s vol – en dat wekte jaloezie op – en dat is niet leuk – ik snapte dat niet – ik ontdekte dus dat er een verschil is wat betreft dingen die leuk zijn voor jezelf, maar juist lastig voor de omgeving – in datzelfde verband heb ik ook dat extreme gedrag beleefd ten aanzien van eten en drinken – ik sla dan door, net zo goed als ik ook extreem ‘anti’ iets of iemand kan zijn – ik beleef datzelfde nu ook ten aanzien van voetbal: ‘van mij mogen ‘ze’ verliezen – mijn omgeving vind dat niet leuk – nu is ook ‘stoppen’ mijn manie – dat geeft trouwens ook fysieke spanning en die schijn je dan weer terug te kunnen ‘zien’ in de huid van het gezicht van de ‘addict’ – alle verslavingen schijnen zich zo te manifesteren – het zit ‘m kennelijk in je wezen – zo herken ik zelf ook mateloosheid in mijzelf – mensen vinden mij (dus) ook extreem leuk of juist andersom – zelf vind ik saai vaak niet zo saai….

C: alcohol en roken stonden in mijn verleden zeer centraal – er was geen sprake van een probleem in dat opzicht, wel van een onopgemerkte ontwikkeling richting onmatigheid – onmatig was ik trouwens zeer zeker ook in mijn werk – ik vond dat trouwens onvermijdelijk – heb aanleg tot piekeren – wil info opzuigen en antwoord op vragen omtrent het ‘waarom’ van dingen en gebeurtenissen … ben trouwens nooit zo’n vertier-zoeker geweest – ben ook pas later feestjes leuk gaan vinden met een bevrijdend gevoel – op weg hiernaar toe ontmoette ik vanavond (B) en vind dat dan nu gewoon leuk; een enorm verschil met vroeger door het wegvallen van de werkstress die mij toen blokkeerde: mijn focus was toen geheel gericht op drank – roken – werk, waarnaast ik hoogstens verzamelde op vak- en randprodukten: Heineken – jenevertjes – heb nog steeds een verzameling van 300 genever-glaasjes via kringloopwinkels plus een zijspoor van Moeselwijnglaasjes – wandelstokken – kleine glaasjes van wijngaarden; allemaal verzameltrajecten waar je nooit mee klaarkomt + grammofoonplaten + kinderboeken – 99 van de 100 mensen loopt erlangs – een verzamelschat van 10.000 auto-modellen Volkswagen – de fabriek wil mijn verzameling nu overnemen – een bewijs dat ‘t (dus) wel de moeite waard is – maar volstrekt onmatig vanwege de hoeveelheid – zit trouwens nu vaak achter de computer: ook onmatig – niet om spelletjes te spelen – zou wel degelijk gevoelig kunnen worden voor casino’s – heb wel altijd afstand gehouden van drugs, net zo goed als van medicijnen – maar moet zeker ook oppassen voor snoepen ijsjes – anders is het hek snel van de dam.
Samenvattend: ik bespeur wel zeker risico’s buiten datgene waarmee ik echte problemen kreeg – ik moet ‘gewoon’ alert blijven en mijzelf in de gaten houden….

D: ik wil graag 2 invalshoeken noemen, waar ik voor mijzelf goed rekening mee wil houden. In de eerste plaats gebeuren er dingen in het leven die ingrijpend effect kunnen hebben op je eigen gevoel van bijvoorbeeld veiligheid. Ik heb dat heel sterk gevoeld bij het begin van de oorlog. Dat klinkt misschien een beetje flauw, want ‘40-’45 is toch wel lang geleden. Maar intussen loop je wel je hele leven rond met herinneringen die niet verdwijnen, waarvan de schrik en angst mede bepalend zijn voor je reacties op latere gebeurtenissen. Nog steeds kan ik enorm schrikken, als dat achteraf absoluut niet zo hoefde. Voor mij heeft dan ook alles altijd weer met alles te maken. Maar goed, ‘elk nadeel hep z’n voordeel’, zei indertijd, geloof ik, Wim Kan; en zo mag ik nu beleven dat mijn ouderdom mij ook heeft bevrijd van het gehoor van een oor, zodat ik zo’n afschuwelijke vuurwerk knal effectief kan bestrijden door mijn ene nog wel werkzame gehoorgang af te sluiten. En zo ontwikkelen zich min of meer ‘toevallig’ oplossingen voor pijnlijke zaken. Gewoon een kwestie van geduld, zoeken en ontdekken. Eigenlijk trouwens ook wel ‘grappig’, dat hier min of meer de omgekeerde wereld zich presenteert. Eerst ontdekte ik dat drank mij bevrijde van mijn angst die ik als kind had opgelopen bij het begin van de oorlog in Rotterdam. Toen lag het ook voor de hand dat ‘wondermiddel’ regelmatig te gebruiken. Ik zal toen ongeveer 15 jaar zijn geweest. Pas 20 jaar later zou ik in de kliniek terecht komen. Daar had ik vervolgens het tomeloze geluk de groep te ontdekken en daarmee tevens het simpele feit, dat ‘alleen maar’ stoppen met het middel (in mijn geval drank) hoogstens het begin van de weg naar herstel oplevert: dan krijg je namelijk de kans een hele nieuwe richting in het leven te kiezen, die uiteindelijk werkelijke gezondheid oplevert. En dat is heel wat anders dan ‘stoppen met het gebruik’ en voor de rest gaan wachten op alle zegeningen die dat zal opleveren. Die komen namelijk bij zo’n afwachtende houding absoluut niet. Daarom ook is het veranderen van je leven een langdurige operatie. Maar het loont de moeite!

E: ik ervaar het ‘niet-gebruiken’ wel als een kantelpunt – bovendien heb ik geluk gehad: ik heb mijn huis behouden – maar ook, hoe meer de afstand komt, des te meer ik zie dat ik alles kwijt raakte in korte tijd – nu heb ik tijd nodig om alles te laten bezinken – het herstelproces voor te zetten – bij het stoppen met de verslaving, begint het pas: hoe ga je ‘leven’ zonder ….. ; leren leven kost tijd – verbazend is dat ‘behandeling’ een voortgaand proces blijkt te zijn – het ombuigen van mateloosheid ook – ik heb de drang daartoe stellig – en dat kan dan drama’s opleveren – inclusief bewust gekozen vormen zoals meditatie, want daar kom je wel uit – die mateloosheid is geen vlucht maar functioneel om op te gaan in de groep of meditatie = dan besta je als individu ook niet meer – zelf heb ik mij daarbij verwaarloosd en dat is weer zelf-destructie – dat heb ik nog steeds als ik naar muziek luister – heb hetzelfde met eten – is een soort kortsluiting = eng vanwege de gevoelens die naar boven komen – heb dan ook angst om naar muziek te luisteren…

Hiermee is de gespreksronde voltooid en herneemt A het woord ter afronding; hij zegt:
terug denkend aan vroeger; herinner mij beelden van de zaterdag-avonden als kind – glaasjes met een bodempje-restanten drank – mijn zus vond dat raar – later was er een bar met spiegel: zo werden 20 flessen 100 stuks – herinner mij lampjes met knopjes – met een vriendje samen bouwen – vader was onhandig – zelf nam ik alles mee naar de slaapkamer: veranderde ‘s nachts de bouw: 1e maatregel: kamer op slot – later lampje eruit – geloof ook slaapwandelen – resteert slechts met zaklamp onder de dekens – later organiseerde ik school-feestjes in de garage van vader + kunstbloemen + tijdens vakantie de garage geverfd – gewoon leuk om te doen en ik kon dat, was zeer verlegen, geen succes bij de meisjes – escapisme + gevoel er niet bij te horen – herinner mij: buiten roken – binnen familie – je hoort er dan niet meer bij – raar gevoel – een vriend snapte dat – zijn vrouw absoluut niet – zijn vader was smit en taxi-chauffeur – zijn broer woonde daar ook in huis – had altijd messen bij zich vast gebonden aan zijn fiets – ik was voorbestemd te gaan studeren – had liever piloot of diepzeeduiker geworden – veel risico nemen – maar wel beheersend – nooit een zelfmoordrisico nemen – maar wel weer formule 1-rijder – wel bedankt om in de fabriek te gaan weken – dus ‘gewoon’ solliciteren: hoorde van werk in Curacao – heb totaal niet beseft dat anderen ‘t verschrikkelijk vonden – ook werden de ouders oud en ziek – kon in die periode dus ook niet met ouders praten – voordeel van de tafel is dat je hier kunt spreken – dat heb ik trouwens hier geleerd + de oefening in het leren luisteren – weet trouwens niet of ze het snappen – voor mij is drank nu weg – drugs heb ik nooit overwogen –
een armige bandieten zijn voor mij ‘loosers’ – voelde instinctief dat dat mijn ondergang zou zijn – een tante heb ik zo wel zien verongelukken – ben echt blij dat ik verslaafd ben geweest aan drank – had ik anders nooit voor elkaar gekregen – ken een man die ‘zen’ doet – we praten op een heel andere manier – die vrouw heeft een leefprobleem en dat zie ik en dat heb ik ook gemailed – ik weet niet of ze het heeft gesnapt: mensen die zichzelf verliezen in een ander: prachtig als je maar niet jezelf verliest – een vrouw die 12 pleegkinderen verzorgde: haar immuunsysteem is kapot gemaakt – ze kan niet meer tegen prikkels – een soort onomkeerbaar feit – via oosterse methoden wel te behandelen – maar zij is een vrouw en dominee en meer zit er niet in….

Hierop sluit A de gespreksronde af, roept de aanwezigen op ruimschoots een financieele bijdrage in de groepspot te werpen, wenst eenieder behouden thuisreis alsmede de voortzetting van een positieve serie voetbalwedstrijden en sluit de bijeenkomst om 21.15 uur.

Amsterdam, 7 juli 2005.